Amerikaanse sportauto's

Lang geleden werden Amerikaanse sportauto’s aan deze kant van de Atlantische Oceaan niet serieus genomen. De vooringenomenheid komt niet uit de lucht: ze blinken uit in een rechte lijn, maar vanaf de eerste bocht hebben ze de behendigheid van een drachtige olifant. Kortom, een slechte (en soms gegronde) reputatie leverde de eigenaar al snel het label ‘kennisarme parvenu’ op. Maar de tijden zijn veranderd en Amerikanen begrijpen dat sportwagens ook snel moeten kunnen draaien. Ze leerden hun lessen, zodat Yankees zoals de Chevrolet Corvette, Dodge Viper of Ford GT bovenaan en soms achterop kwamen bij de Europese concurrentie. Net als Ford’s Mustang en Chevrolet’s Camaro slaat Dodge terug op de goede oude tijd van muscle cars en surft hij met de Challenger op de nieuwe retrogolf. De Challenger was gebaseerd op het platform van de Chrysler 300C en had dus Europese voorouders: de Mercedes E-Klasse ervoor. Een belangrijke referentie. Dit geeft hem meteen een moderne onafhankelijke wielophanging in vergelijking met de Mustang.

Onder de motorkap was keuze uit drie benzinemotoren: een 250 pk sterke 3,5-liter V6, een 370 pk sterke 5,7-liter Hemi V8 en een 6,1-liter V8 SRT-8 met maar liefst 425 pk. Transmissie handmatig of automatisch schakelen. De Challenger springt er zeker uit. Jong en oud zullen vol bewondering kijken naar het kenmerkende gegrom dat onder dit strijdlustige lichaam vandaan komt. Onze testauto kwam in neutraal zwart, maar je kunt de Challenger ook in een gedurfde kleur krijgen: of wat dacht je van jaren 70 rood-oranje? De maat is minder Europees. Met een lengte van meer dan vijf meter en een breedte van bijna twee meter kun je het stadsverkeer het beste vermijden. In een grote garage heb je zeker niets over. Parkeren is daardoor niet eenvoudig en wordt nog eens extra bemoeilijkt door het beperkte zicht en het ontbreken van parkeersensoren.

Onder de motorkap van onze testauto klapperde een zeer krachtige V8 SRT-8. Niet ingewikkeld overigens: dus droom niet van variabele inlaattiming of directe injectie of dubbele bovenliggende nokkenassen, deze motor blijft bij één centrale nokkenas en twee kleppen per cilinder. Zoals elke motor met grote cilinderinhoud die zichzelf respecteert, levert deze klep een enorm vermogen: 425 pk bij 6.200 tpm en 569 Nm koppel bij 4.800 tpm. Qua specifiek vermogen loopt hij duidelijk achter, maar vergis je niet: de motor heeft karakter en is zeer explosief. Het starten van de motor is een feest op zich. De carrosserie rolt een beetje nadat je de cilinderinhoud hebt opgevoerd, en de hele buurt weet dat je iets speciaals op de weg vervoert. Geeft kippenvel. In de lagere gebieden is de respons zacht en controleerbaar, maar boven de 4.000 tpm wordt alles losser. De V8 brulde als een typische Amerikaanse V8 en duwde en wees de naald van de toerenteller in de richting van het handschoenenkastje. Net na 6.000 tpm schakelt de versnellingsbak en begint het hele festival opnieuw.

Toegegeven, het is gedateerd en bezorgt de Green Boys rillingen, maar het zal emoties en nostalgie opwekken bij degenen die terugdenken aan de glamourdagen van de jaren zestig. Vermogen naar de achterwielen. Het werkt zacht en slim, maar de Sport- of Winter-modi doen er rare dingen mee. Er is een handmatige modus, maar de verschuivingen zijn traag en je moet niet op zoek zijn naar schakelflippers achter het stuur van de Challenger. Passend bij het imago van de auto, is de doos ongecompliceerd, maar toch erg zacht om door de stad te verplaatsen. sterke punten. Het terugschakelen is behoorlijk indrukwekkend: de neus gaat omhoog, de motor brult en de inzittenden zitten vastgepind in hun stoelen. In tegenstelling tot het chassis van de Mustang, dat een beetje gedateerd is, is de Challenger gebaseerd op het moderne platform van de E-Klasse. Dit resulteert in een goede handling, uitstekende filtering en een goede rechtlijnige stabiliteit. De beweging van het lichaam is goed onder controle tijdens beter bochtenwerk, maar de Challenger heeft het moeilijker op oneffen wegen. 1,9 ton leeggewicht veeg je er niet zomaar af. Het grote stuur bedient de zelfverzekerde maar zwaar aanvoelende vooras en de achteras bedien je met het gaspedaal.

Op droog wegdek levert dat weinig problemen op, maar op nat wegdek moet je oppassen. Gelukkig greep ESP goed in en was Challenger niet echt levendig te noemen. Het is te groot en te zwaar. We hebben ook gemengde gevoelens over de remmen. We hebben ze niet echt getest, maar in onze rijtesten wekten ze niet genoeg vertrouwen om ze tot het uiterste te drijven. Met cruise control bij 120 km/u, één hand los aan het stuur, de motor soepel lopend, het onderstel dat alle onvolkomenheden wegveegt, vergeet je snel alle grenzen. De Challenger is een formidabele wagon, zelfs voor vier personen. Als het niet voor consumptie is … het interieur is ruim genoeg voor een Giant Burger-verslaafde, de stereo is van uitstekende kwaliteit (Amerikaans gebruik) en de airconditioning kan arctische temperaturen produceren (alweer Amerikaans gebruik). Kofferruimte is vrij klein op lange ritten. Fans van de nieuwste technologie zijn bij uitdagers aan het verkeerde adres. Dat is niet meer dan normaal voor een prijs als deze. Er is geen automatische klimaatregeling, adaptieve cruisecontrol of navigatie boven het hoofd. Vergeleken met de vorige generatie Amerikaanse auto’s is het vakmanschap erg goed, maar het is nog steeds een stap voor in de Europese arena. Maar gefeliciteerd met je vorderingen. Standaard wordt de Challenger geleverd met manuele airconditioning, cruise control,

• 

  Mazda MX-5: glimmend

• 

  Renault Zoé vs BMW i3