Austin Healey: te gek

Mijn passie is recht evenredig met onze angst als fotografen. Ze vroeg op bezorgde toon: “Is er nog een veiligheidsgordel? Ik zou graag willen leven. “Het onvermogen om haar vraag te beantwoorden stelde haar gerust als een leeuwenwelpje in een piepschuimkooi. Ik sta te popelen: ik droom al heel lang over deze Austin Healey. Opgewonden als een hofdienaar aan de vooravond van een geheime ontmoeting met zijn koningin, ontdekte ik eindelijk schoonheid. In een schitterende rode jurk presenteert de auto een verfijnde combinatie van mannelijkheid en vrouwelijkheid. Prachtig rond om te verleiden en gespierd om te verraden, dit is een atleet die klaar is om te springen.

De verfijning zit in de talloze chromen details die deze Austin Healey een mannelijke uitstraling geven die nog steeds glamour uitstraalt. echt mooi. Het openen van het dak vereist evenveel training als Mikado spelen met bokshandschoenen aan. Onze reis begon met een eentonig stuk snelweg dat alleen werd onderbroken door mijn uitroep naar links! Nog steeds gelijk! En de armbewegingen die zonder zwaailichten aangeven welke kant we op gaan. Zo dicht bij de grond, gezicht naar beneden, het motorgeluid was oorverdovend, de trillingen herinnerden ons aan de aanwezigheid van bepaalde lichaamsdelen, Julie schreeuwde tegen me “hoeveel kilometer gaan we vandaag?”. Ik antwoordde vol vertrouwen: “Ongeveer 600 km”. De sfeer is gegarandeerd, want deze keer nemen we je mee naar de regio Champagne-Ardenne, een regio die bekend staat om zijn sprankelende dranken maar ook de moeite waard is om in de natuur te ontdekken.

Op de kaart zijn de wegen heel eenvoudig: Charleroi, Couvin, Rocroi, Rethel, Reims. Dus geen slecht navigatiesysteem nodig, we kunnen ons niet vergissen. Van Waterloo, Couvin tot Charleroi. Ga rechtdoor, maar waarheen? Door de vele omwegen die de baan met zich meebracht, raakte mijn richtingsgevoel in de war en raakten we verdwaald. Uiteindelijk heb ik GPS om advies gevraagd. En voila, we zijn weer op de goede weg. We hebben zo’n honderd kilometer gereden en eindelijk het groen, de indrukwekkende hellingen en de geur van dieren in het wild. Enthousiast door zo’n warme ontvangst, kwam ik op het idee om de voorruit neer te klappen, wat mogelijk is in deze puur harde roadster. Maar juist deze suggestie veroorzaakte een donderende blik in Julie’s ogen. Dan zou ik de weg moeten kiezen zonder kamikazemuggen. Jammer van de belichting, maar het avontuur gaat verder. “Rechtsonder, rechtsonder, rechtsonder”. Nee, het is geen chiropractorgids, maar een zin die door mijn hoofd blijft spoken en me eraan herinnert waar de eerste versnelling is.

Het gekke rooster heeft een tweede versnelling bovenaan en een derde versnelling eronder. De vierde gaat weer te hard. Het gebrul van de grote viercilinder (90 pk uit 2,7 liter) kon onze hongerige magen niet verdrinken. Glooiende heuvels, overvloedige zonneschijn, opwindende roadsters: het paradijs lijkt niet meer ver weg. Vooral omdat ik aan die rare versnellingsbak en erg “leuke” wegligging begin te wennen. Laten we zeggen dat remmen geduld vergt en de auto veel beweegt. Je voelt het leven…de achterkant lijkt zelfs een beetje te leven. We spitsen onze oren, en dat is de prijs. Flap, flap, flap is de voorbode van een vervelende klus met krik en reservewiel.Om ons te helpen stopte een voorbijganger voor onze auto om de situatie te signaleren. Een aardig gebaar, maar hij had aan de handrem moeten trekken. Hij had nog maar een paar stappen in onze richting gezet of zijn prachtige vernielde Audi viel in de gracht.

Gelukkig had de Audi niet veel moeite met de hulp van de tractor, en zelfverzekerd als een politicus in verkiezingstijd somde ik de deugden van de mooie wielen van de auto op voor de fotograaf, inclusief het gemak waarmee ze konden worden vervangen . Een kleine demonstratie zegt meestal meer, dus stroopte ik mijn mouwen op en draaide die elegante vlinderschroef los. Het resultaat: vier liter zweet, veel gevloek en na lange tijd bewoog het ding nog steeds niet. Er zit niets anders op dan zich te wenden tot de ergste vijand van een reiziger: een sleepdienst. Traditiegetrouw erg traag, zo bleek op deze mooie dag maar weer eens. De zon scheen en toen we al aan het bakken waren, stopte er een Samaritaan in een gammele Fiat Panda.

Helaas kon hij ons niet helpen met het bandenprobleem, maar hij gaf ons broodjes en een fles vers water. Dit blijk van solidariteit gaf ons nieuwe moed, maar de banden waren even leeg en net als Zorro die de weeskinderen kwam redden, probeerde de pechdienst tevergeefs het probleem ter plekke op te lossen. Dit herstelde mijn zelfvertrouwen, maar maakte me angstig voor het avontuur dat voor me lag. Eerst moesten we Austin op het plateau laden. De uitlaat die nauwelijks over de grond schraapt, valt niet op. Later werden er trappen gemaakt van houten blokken en de auto stond op de aanhanger. Het was echt een geweldige eerste dag voor onze fotograaf. Nadat ze op de eerste rij een lekke band had gehad, begrijpt ze nu pechhulp. In de garage bewees de monteur zijn kalmte en wist na een paar pogingen het wiel los te krijgen. We zijn weer onderweg! Deze keer glijdt de Healey met veel minder trillingen over de weg. Helaas zijn onze plannen verpest.

Ten slotte volgen we de toeristische route van Champagne en beklimmen we de berg van Reims. Stel je vooral deze zomer geen met sneeuw bedekte bergen voor, maar als je van het gelijknamige drankje houdt, aarzel dan niet. Producenten de een na de ander, onderbroken door majestueuze wijngaarden. Voor de foto’s die gemaakt moesten worden, volgde ik strikt de bevelen van de heldin van de dag op. Sacy, Villers-Allerand, Rilly-La-Montagne en vele andere kleine dorpjes zijn een omweg waard. tot

• 

  Politie test Kawasaki 1400GTR

• 

  BMW M3: voor echte mannen